Msza Krzyżma 2024

Drodzy Bracia i Siostry, Czcigodni Uczestnicy Chrystusowego Kapłaństwa

Wielkoczwartkowe celebracje skupiają naszą uwagę na darach jakie pozostawił swojemu Kościołowi nasz Pan i Zbawiciel, Jezus Chrystus. Najczęściej, i słusznie, przywołujemy dar Eucharystii i kapłaństwa, którym poświęcimy dzisiejszą wieczorną celebrację Mszy Wieczerzy Pańskiej. W tej zaś porannej liturgii dzisiejszego dnia skupiamy się na obrzędach poświęcenia oleju Krzyżma i pobłogosławienia olejów katechumenów i chorych. Te święte znaki, od zawsze obecne w praktyce Kościoła, służą do przekazywania mocy Ducha Świętego, którego Zbawiciel pozostawił Kościołowi dla rodzenia do życia Bożego, czyli do życia w Duchu Świętym, i do podtrzymywania tego życia w nas oraz do jego wzrostu. Uczestnicząc w tej liturgii mamy okazję ponownie uświadomić sobie fundamentalną prawdę naszej wiary, że życie Kościoła, nasza wiara i nasza relacja z Bogiem są dziełem Ducha Świętego w nas. Że wszystko, co łączy nas z Bogiem i pozwala żyć jako dzieci Boże, nie jest możliwe bez łaski, czyli bez mocy Ducha Świętego. On nas zrodził do nowego życia i On w nas to Boże życie podtrzymuje. Olej poświęcony, czy błogosławiony, jest Jego skutecznym znakiem. Dlatego znak ten jest stale obecny w najważniejszym, sakramentalnym dziele Kościoła.

Obecny rok duszpasterski przeżywamy pod hasłem: „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”. Właśnie ta dzisiejsza celebracja to szczególna okoliczność by przypomnieć, że Kościół jest wspólnotą, do której przynależność ma charakter sakramentalny. Jeśli nie rozumiemy tej sakramentalnej rzeczywistości jako dzieła Ducha Świętego, jako zrodzenia do nowego życia, a tylko jako efekt naszej zadeklarowanej woli przynależności, zaczynamy postrzegać Kościół nie jako wspólnotę, do której zostaliśmy zrodzeni ale zapisani. Nawet jeśli uczestniczenie we wspólnocie Kościoła domaga się wiary, która zakłada akt woli, to sama rzeczywistość przynależenia do grona uczniów Chrystusa jest aktem zrodzenia, właściwym tylko Duchowi Świętemu. W istocie zatem by stać się uczestnikiem wspólnoty Kościoła nie wystarczy tylko deklaracja, jak i nie wystarczy deklaracja by przestać do niej należeć. Jak z każdej rzeczywistości, do której zostaliśmy zrodzeni, rodziny czy narodu, nie można definitywnie odejść, można jedynie zerwać z nią więzy i pozbawić się dobra, które ona daje. Dóbr Kościoła można być także pozbawionym za karę, kiedy popada się w ekskomunikę, czyli wykluczenie ze wspólnoty Kościoła. Dzisiaj patrzymy na olej, święty znak Ducha Świętego, przez który rodzi On nas do życia we wspólnocie Kościoła oraz to życie w nas podtrzymuje i rozwija. Jako słudzy Kościoła bierzemy ten znak ze czcią i wiarą, by nim posługiwać w zleconym Kościołowi przez Chrystusa dziele zbawiania człowieka i świata.

Podczas tej Mszy świętej kapłani odnawiają także swoje przyrzeczenia, złożone uroczyście w dniu święceń kapłańskich. To więcej niż przypomnienie tylko treści tego, co ślubowaliśmy – to uroczyste ponowienie tych ślubowań. Potrzebujemy odradzać w sobie te akty woli, na których budowana jest nasza relacja ze Zbawicielem i świadomość zleconej nam posługi. Akt ślubowania Bogu jest aktem głęboko osobowym. Dzieje się w przestrzeni osobowej relacji z Bogiem. Dlatego nie jest możliwy bez wiary. Jest jej bardzo konkretnym wyrazem. Jest rozmową z Bogiem, czyli modlitwą.

Obecny rok, przeżywany jako przygotowanie do Jubileuszu 2025 roku, z woli papieża Franciszka jest Rokiem Modlitwy. Dykasteria do spraw Ewangelizacji wystosowała okolicznościowy list pt.: „Naucz nas się modlić” aby pomóc nam zgłębić temat modlitwy i podjąć go duszpastersko w naszych wspólnotach. Rok jubileuszowy został określony jako „czas, który jest zaproszeniem do wzmożonej modlitwy jako osobistego dialogu z Bogiem; zaproszeniem, które ma doprowadzić nas do refleksji nad naszą wiarą, nad naszym zaangażowaniem w dzisiejszym świecie, w różnych obszarach w których żyjemy, aby rozbudził się w świecie odnowiony zapał do ewangelizacji współczesnego człowieka”. Dokument przywołuje wiele ważnych myśli o modlitwie, które dzisiaj należy na nowo podjąć i głęboko rozważyć, jak chociażby ta św. Augustyna, który modlitwę określał jako drogę do zetknięcia się z najgłębszą prawdą o nas samych, gdzie obecne jest światło samego Boga. Czytamy w dokumencie, że dla chrześcijanina modlitwa jest: „kompasem, który ukierunkowuje; światłem oświetlającym drogę i siłą, która wspiera”. Stąd mocne wezwanie: „Zanurzmy się zatem w modlitwie, będącej ciągłym dialogiem ze Stwórcą, odkrywając radość ciszy, spokój doświadczonego przebaczenia i siłę wstawiennictwa w komunii świętych”. Wiele z przytoczonych myśli zaczerpniętych jest z nauczania papieża Franciszka o modlitwie. Niektóre z nich brzmią bardzo konkretnie, jak ta która przypomina, że modlitwa nie jest alternatywą dla pracy i obowiązków ale jest tym, co je zasila; czy inna, że w modlitwie to Bóg ma nas nawrócić a nie my Pana Boga. Jest także wskazanie na modlitwę jako na ważną pomoc współczesnemu człowiekowi, gdyż w modlitwie odkrywamy jak jesteśmy kochani przez Boga, a to odkrycie daje nam nadzieję i odwagę by żyć. Możemy się dzisiaj spytać, czy dostrzegamy tę siłę modlitwy, kiedy próbujemy zaradzać problemom współczesnego człowieka?

W Kolekcie dzisiejszej Mszy św. Krzyżma modliliśmy się przed chwilą „abyśmy w świecie byli świadkami odkupienia”. Do dawania tego świadectwa odkupienia jesteśmy posłani i uzdolnieni, gdyż mamy udział w chrystusowym namaszczeniu Duchem Świętym. Z tego namaszczenia wynika nasz udział w kapłaństwie Chrystusa: chrzcielnym całego ludu Bożego i służebnym pasterzy Kościoła. Decyzją pasterzy Kościoła w Polsce tegoroczną Wigilią Paschalną rozpoczniemy Wielką Nowennę przed Jubileuszem Dwutysiąclecia naszego Odkupienia w 2033 roku. Nowenna nie przewiduje żadnych szczególnych wydarzeń ale jesteśmy wezwani aby celebrując w ciągu roku liturgicznego zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa, w szczególności w ramach Triduum Paschalnego, uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego, Zesłania Ducha Świętego i uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata, bardziej dostrzegać i podkreślać znaczenie i doniosłość dzieła Odkupienia, przypominać o zbliżającym się Jubileuszu Dwutysiąclecia, a także zachęcać do wdzięczności i uwielbienia za zbawcze dary.

Przed nami Triduum Paschalne, celebracja najważniejszych wydarzeń zbawczych, Chrystusowego Dzieła Odkupienia. Wejdźmy w ten święty czas z żywą wiarą, z osobistym przylgnięciem do Chrystusa. Pozwólmy poprowadzić się treścią świętej liturgii i przeżyjmy ją tak głęboko „abyśmy w świecie byli świadkami odkupienia”. Amen.

---