Schola Węgajty działa od trzydziestu lat. – Obchodzimy jubileusz, który pragniemy zakończyć tym wydarzeniem – podkreślał dyrektor artystyczny Johann Wolfgang Niklaus. Wyjaśniał, że schola składa się z artystów z całej Europy, którzy kilka razy do roku przyjeżdżają do Węgajt, by pracować nad repertuarem. – Zajmujemy się muzyką i teatrem dawnym, a w szczególności dramatem liturgicznym z okresu średniowiecza. Dowiedzieliśmy się, że jeszcze przed misteriami były dramaty liturgiczne, które odbywały się w trakcie liturgii. Okazało się, że jest to bardzo ciekawe – wspominał dyrektor.

Ludus Passionis jest przykładem dramatu liturgicznego Carmina Burana z XIII wiek, którego zapis zachował się w zbiorze rękopiśmiennym w bibliotece w Monachium. Spisany był w klasztorze Benediktbeuern w Bawarii. – To jest najstarsze kompletne dramatyczne przedstawienie w języku łacińskim, które się zachowało – zauważał Johann.

– To teatr śpiewany, czyli de facto opera liturgiczna. Sceny i dialogi są śpiewane. To bardzo rozbudowana pasja. Są wcześniejsze ewangeliczne sceny, choćby powołanie apostołów Piotra i Andrzeja, uzdrowienie niewidomego, nawrócenie Zacheusza, wskrzeszenie Łazarza, nawrócenie Magdaleny. Po tym jest zdrada Judasza, pojmanie Jezusa i kolejne sceny męki Pańskiej – przybliżał dyrektor.

Przedstawienie ostatnich chwil życia Jezusa wystawiane przez Scholę Węgajty odbyło się w przestrzeni całej świątyni, która była oświetlana jedynie świecami. Ołtarz główny w czasie inscenizacji przyjmuję rolę Golgoty.

Dramat rozpoczął się od wejścia postaci świata: Piłata, Heroda, kapłanów, sprzedawcy i Marii Magdaleny. Odegrano krótkie sceny powołania Piotra i Andrzeja, uzdrowienia niewidomego i rozmowy z Zacheuszem. Następująca procesja i towarzyszące jej antyfony ukazały triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy.

W kolejnej scenie Jezus przyjął zaproszenie faryzeusza Szymona na wieczerzę. W międzyczasie pojawiły się obrazy Marii Magdaleny opisującej rozkosze ziemskiego życia. Wraz z towarzyszkami kupiła pachnidła i zachęcana przez diabła wabiła kochanka. Napominana trzykrotnie przez anioła wyrzekła się rozpustnego życia, nałożyła pokutną szatę i kupiła drogie olejki. Tak zaopatrzona poszła do domu Szymona, aby namaścić nimi stopy Jezusa. Kolejne sceny przedstawiały wskrzeszenie Łazarza i rozmowę Judasza z kapłanami, modlitwę Jezusa w Ogrójcu, jego pojmanie i sąd i oraz samobójczą śmierć Judasza.

Śmierć Jezusa na krzyżu była poprzedzona lamentem Jego Matki. Dramat zakończyła scena przebicia boku Chrystusa przez setnika Longinusa i jego nawrócenie oraz naigrawanie się Żydów.

– Ten teatr to nie przedstawienie, a modlitwa, którą poprowadził abp Józef Górzyński. Całe wydarzenie jest modlitwą. Właściwie, to procesja od stacji do stacji. Nie mówimy o wydarzeniu historycznym, a zagłębiamy się w modlitwie. Tu i teraz Jezus za nas idzie na krzyż. Tu i teraz Maria płacze – wyjaśniał Johann Wolfgang Niklaus. Gra o Męce Pańskiej miała wniknąć w serca uczestników, by ich teraźniejszość przyjęła prawdę, że te wydarzenia dzieją się nieustannie w każdej chwili życia każdego z nas.