ROZWAŻANIE NA I NIEDZIELĘ WIELKIEGO POSTU ROK B

I Niedziela Wielkiego Postu, Rok B (Mk 1, 12-15)

Jezus był kuszony przez Szatana, aniołowie zaś Mu usługiwali

Ewangelia wg św. Marka wyjątkowo krótko opisuje scenę kuszenia Pana Jezusa na pustyni. W obu pozostałych Ewangeliach synoptycznych, zarówno u Mateusza jak i u Łukasza, znajdujemy dialog Jezusa z szatanem, poznajemy pokusy i sposób ich odrzucenia. W przeczytanej przed chwilą Ewangelii nie ma właściwie sceny kuszenia, są tylko dwa zdania, które o tym traktują. Każde z nich jest brzemienne treścią.

„Duch wyprowadził Jezusa na pustynię” bezpośrednio po chrzcie janowym w Jordanie. Ten sam Duch, który zstępując niczym gołębica objawił Jego boską naturę, teraz wyprowadza Go na pustynię. „Przebywał na pustyni czterdzieści dni, kuszony przez Szatana, i był ze zwierzętami, aniołowie zaś Mu służyli”. A więc na pustyni, oprócz Ducha Bożego, był szatan, towarzystwo zwierząt i usługujący aniołowie. Cóż to za zaskakujące okoliczności? Zaskakujące, ale zupełnie nieprzypadkowe. W tym jednym zdaniu Ewangelista wskazuje, że Jezus jest nowym Adamem. 40 dni na pustyni, to jakby nowa rzeczywistość raju. W raju był Pan Bóg, z którym pierwsi ludzie mieli niezakłóconą jeszcze relację – tutaj jest Duch Boży. W raju było piękno nieskażonej niczym natury – tutaj są zwierzęta. W raju aniołowie byli na usługach człowieka – i tutaj są służący-aniołowie. W raju był wąż, który skusił do grzechu pierworodnego – tu jest szatan ze swoimi propozycjami. W końcu, w raju byli pierwsi ludzie – tutaj ich miejsce zajmuje Jezus-nowy Adam. Tamta konfrontacja zakończyła się upadkiem człowieka, zerwaniem jego więzi z Bogiem i wszystkimi nieszczęsnymi konsekwencjami grzechu pierworodnego. Tutaj Jezus wychodzi zwycięsko ze starcia z szatanem, czym zapowiada swoje ostateczne nad nim zwycięstwo. W swoim człowieczeństwie będąc nowym Adamem, a zarazem Bogiem-Mesjaszem, odwróci nieuchronność zagłady, którą spowodował grzech. Sam będąc w pełnej, niewyobrażalnej dla nas jedności z Bogiem, zaprosi nas na nowo do relacji ze Stwórcą, która w raju została zerwana. Taka jest natura grzechu pierworodnego i taka jest istota zbawienia, z którą Jezus przychodzi. To, co człowiek-Adam zniszczył w raju, to człowiek-Jezus naprawił swoim zwycięstwem nad szatanem.

Oczywiście, zbawienie nie dokonało się podczas kuszenia na pustyni, ale poprzez ofiarę krzyża. Potrzebne było bowiem dopełnienie miary Bożej sprawiedliwości. Bóg nie unieważnił ludzkich długów grzechu – Bóg je za nas uregulował. Przecież Jezus umierając na krzyżu, nie ponosi kary za swój grzech (bo takowego nie było), tylko za nasze. Spłaca to, co wynikało ze sprawiedliwości, a dla nas było niespłacalne.

O tym właśnie traktuje pierwsze nauczanie Jezusa: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!». Mówi ludziom, że przyszedł, aby ich wybawić, przywrócić rzeczywistość raju – królestwo Boże. Zaprasza, aby osobistą decyzją wiary i przez podjęcie kroków nawrócenia, weszli do tego królestwa. To zaproszenie dotyczy także nas – również dzisiaj, na progu Wielkiego Postu. Zbawienie w Jezusie już się dokonało – czy zechcemy z jego owoców korzystać?

Arcybiskup Józef Górzyński
Metropolita Warmiński