Duszpasterstwo związków niesakramentalnych

Ksiądz Kozakiewicz nie ukrywa radości, że takie duszpasterstwo zostało powołane, że na pierwsze spotkanie przyszły zainteresowane osoby. – One mogą dać w swoich środowiskach żywe świadectwo wiary, mogą pociągnąć innych, którzy są w takiej sytuacji. Bo nie jesteś przegrany, nie jesteś wykluczony, nie jesteś gorszy. Jesteś ukochanym dzieckiem samego Boga. Wiem, że wielu kapłanów ma z takim myśleniem problem. Mówią: „Jesteś grzesznikiem”. A któż z nas nim nie jest? Skąd odwaga, by brać kamień i rzucać? – mówi duszpasterz.

W obecności Jezusa, kiedy z Nim jesteś, nie masz odwagi, by to uczynić, jak nikt z tłumu, który oskarżał nierządnicę, nie zrobił tego, bo był tam Jezus. – I nie chodzi o usprawiedliwianie podjętych wyborów i ich konsekwencji. Nikt nie rozgrzesza. Chodzi o miłość, o której mówi sam Bóg. Chodzi o prawdę, o Bożą perspektywę wieczności – mówi ks. Kozakiewicz.

Zaprasza na spotkania wspólnoty, które będą się odbywać w każdą drugą środę miesiąca o godzinie 18.00 w Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Olsztynie.

Pan Jakub codziennie jest na porannej Mszy św. Później zostaje na adoracji Najświętszego Sakramentu. Kiedy na ogłoszeniach duszpasterskich usłyszał, że w Olsztynie powstaje duszpasterstwo osób niesakramentalnych, wiedział, że musi przyjść na spotkanie. To potrzeba serca, które nieustannie trawi tęsknota, które odczuwa głód.

– Czuję potrzebę nieustannego budowania relacji z Bogiem. Choć nie mogę przyjąć Komunii świętej, karmię się słowem Bożym, spędzam czas wpatrując się w Jezusa Eucharystycznego. Wiem, że mimo moich krętych dróg, On mnie nie zostawił, On jest. Takie jest i moje zadanie, mam trwać przy Jezusie. To są moje drogi, to moja więź z Panem Bogiem. Eucharystia i słowo Boże uświęcają mnie na drodze ku świętości – wyznaje pan Jakub.

Pani Iza podkreśla, że więcej mówi się o wykluczeniu niesakramentalnych z pełni Eucharystii, niż o tym, że nieustannie są częścią Kościoła. – Dlatego nosimy w sobie bardzo duże poczucie winy. Przez lata borykamy się z tym, będąc piętnowanym nawet przez bliskich – uważa. – Czy jestem gorsza? Nie, Jezus mówi: „Nie”. Nie mogę korzystać z pełni Jego darów, co nie oznacza, że jestem w Jego oczach gorsza. On mnie kocha, czuję to – mówi pani Iza.