Świętość jest przygodą
Na wydziale teologii UWM w Olsztynie trwają XVII Dni Interdyscyplinarne „Między sacrum a profanum - święci w kulturze”. W ciągu trzech dni wygłoszone zostaną 73 prelekcje dotyczące świętości.
– Zaprosiliśmy specjalistów z różnych dziedzin, by odnieśli się do idei świętości, do zetknięcia się świętości i nieświętości w kulturze. Prelegenci podejmują te wątki. Bo święty to nie jakiś człowiek na starym obrazku namalowanym pędzlem. Chodzi o to, żeby pokazać, że owszem, są święci wyniesieni na ołtarze, to znaczy ci, których Kościół wyróżnił, ale nie tylko oni. Święci to również zwykli ludzie, ludzie prawdziwi, którzy żyją w prawdzie, pozostają wierni Bogu. Nikt nie powie, że świętym nie jest ten, który żył uczciwie, zgodnie z Ewangelią. On jest w pamięci Bożej – mówi dr hab. Katarzyna Parzych-Blakiewicz, profesor UWM.
– Chcieliśmy pokazać, w jaki sposób święci obecni są w kulturze, w jaki sposób święci poprzez kulturę są prezentowani innym. Święci tworzą świat łączący to co jest oddzielone od Boga z Bożym światem – dodaje dziekan ks. dr hab. Marek Żmudziński.
Pierwszego dnia konferencję rozpoczęły odczyty m. in.: o. prof. Jacka Salija OP, ks. prof. Jerzego Szymika, ks. dr hab. Lucjana Świto i ks. dr hab. Andrzeja Adamskiego. W panelach odbyły się dwie sesje, jedna poświęcona wspólnotowemu charakterowi świętości, w drugim zaprezentowano szkice hagiograficzne.
Ks. prof. Jerzy Szymik z wydziału teologii Uniwersytetu Śląskiego cytował słowa Georgesa Bernanosa: „Świętość jest przygodą, wręcz jedyną przygodą jaka istnieje. Kto to zrozumiał, ten dotarł do serca wiary katolickiej”. – Kościół jest więc miejscem, gdzie wciąż rodzą się święci. Kard. Joseph Ratzinger porównuje nie raz świętość do powietrza, dzięki któremu możliwe jest oddychanie, a tym samym życie. Świętość jest życiodajnym elementem danym przez Ducha Świętego, dzięki któremu może istnieć życie. Tylko tam, gdzie się nią oddycha, może istnieć życie i człowieczeństwo. Więź z Bogiem przemienia byt człowieczy, ocalając od śmierci. Takie jest tło relacji teologii i świętości – mówił ks. Szymik.
O. prof. Jacek Salij OP dzielił się swoimi rozważaniami na temat kultu świętych jako potwierdzenie jednoznacznego monoteizmu, zaś ks. dr hab. Lucjan Świto mówił o kanonicznej drodze do uznania heroiczności cnót. Dzielił się również swoim świadectwem uczestnictwa w procesach beatyfikacyjnych.
– Postawa heroicznego praktykowania cnót może być równie fascynująca jak męczeństwo. Przekonałem się o tym osobiście, biorąc udział w pięciu procesach beatyfikacyjnych. Zbierałem dowody i przesłuchiwałem świadków w procesie sióstr zamordowanych w sposób okrutny przez żołnierzy radzieckich podczas II wojny światowej. Praca przypominała wstrząsające dochodzenie, której towarzyszyły silne emocje. Następny proces dotyczył siostry Barbary Samulowskiej, wizjonerki z Gietrzwałdu. Wydawało się, że będzie to proces nudny, no bo co można interesującego wysłuchać o osobie, która ostatnie pięćdziesiąt lat spędziła w jednym miejscu, posługując jako pielęgniarka w szpitali w Gwatemali. Jednak okazało się, że zeznania naocznych świadków, jakie wysłuchaliśmy w Gwatemali, wycisnęły na mnie wrażenie i podziw tak wielki, że mimo upływu już kilku lat od procesu, są dla mnie silne i mocne. Sam się zastanawiam, co jest bardziej bohaterskie, jednorazowe oddanie życia z wiarę śmiercią męczeńską, czy też oddawanie życie każdego dnia, wiele razy – mówił ks. Świto.
Organizatorami konferencji są: Wydział Teologii i Wydział Sztuki Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Wyższe Seminarium Duchowne „Hosianum”, Wyższe Seminarium Duchowe w Ełku oraz Muzeum Archidiecezji Warmińskiej.
Gość Niedzielny
