ROZWAŻANIE NA 5. NIEDZIELĘ ZWYKŁĄ ROK A

5 Niedziela Zwykła. Rok A (Mt 5, 13-16)

Wy jesteście światłem świata

 

Dzisiejszy fragment Ewangelii to dalszy ciąg Kazania na Górze z poprzedniej niedzieli. Pan Jezus zwraca się do uczniów. W tym przypadku nie chodzi o jakieś wąskie grono wybranych, ale o szerokie grono uczniów – wszystkich, którzy przyszli Go słuchać. Rozumiemy więc, że i dzisiaj nie są to szczególne wskazania np. tylko dla następców Apostołów, czy dla zakonników, ale dla ogółu chrześcijan, nas wszystkich, którzy chcemy słuchać Jezusa. Mamy być solą, mamy być światłem i mamy być na podobieństwo warownego miasta.

Sól to przyprawa nadająca smak potrawom. Solimy nie po to, żeby danie smakowało solą, ale żeby nie było mdłe, żeby miało swój własny smak. Jeśli więc Jezus mówi „wy jesteście solą ziemi” to znaczy że nasza obecność w świecie jest niezwykle istotna. I najwyraźniej nie chodzi tu o to, żeby dominować, ale żeby nasza jednoznacznie chrześcijańska tożsamość „nadawała smak” społeczności, środowisku, w którym żyjemy, gronu znajomych, rodzinie, wszystkim naszym relacjom.

Miasta w starożytności miały funkcję obronną – za jego murami można było schronić się przed napaścią nieprzyjaciela. Jeśli jest wspomniane przez Jezusa w tym kontekście, to dlatego, że to my mamy być tym miastem na górze – twierdzą, która jest widoczna i otwarta dla potrzebujących, ale zarazem warowna – dająca obronę przed duchowymi zagrożeniami. Wypełnić to zadanie oznacza na przykład: wątpiącego wesprzeć własną wiarą i nadzieją, zagubionego zaprosić do relacji, poturbowanego obdarzyć miłością – dać schronienie przed tym, co dla ludzi najtrudniejsze, przed samotnością.

I w końcu światło, to rzeczywistość, która z samej swojej natury jest pożyteczna, służy do życia i rozwoju, pomaga poznawać prawdę. Światło nie musi przemawiać w żaden dodatkowy sposób, nie musi nic robić, wystarczy, że istnieje zgodnie z własną naturą – świeci.

We wszystkich tych porównaniach chodzi o to, że chrześcijaninem (uczniem Jezusa), nie jest się tylko dla siebie. Obecność soli, światła, miasta na górze, mamy rozumieć jako wezwanie do dawania świadectwa. Ono ma być podejmowane nie jako coś sporadycznego, czy może nawet jako powtarzany epizod deklaratywnego przyznania się przed ludźmi do Jezusa. Najważniejsze jest świadectwo codzienności mojego życia, to co będą mogli sami zaobserwować ludzie żyjący wokół, patrzący na mnie i na moje uczynki. To jest naprawdę wielka misja, bo nie chodzi tu o potocznie rozumiany dobry przykład, ale o to żeby patrząc na mnie widzieli odniesienie do innej rzeczywistości – Ojca, który jest w niebie. Będę solą i światłem, jeśli swoim zwyczajnym, godnym, chrześcijańskim życiem przypomnę komuś, że życie nie kończy się na doczesności. Spełnię swoją rolę, jeśli pobudzę do refleksji, do zapytania o Boga, do dziękczynienia, do uwielbienia Ojca Niebieskiego.

 

Arcybiskup Józef Górzyński
Metropolita Warmiński